بررسی شیوه تمثیل در مثنوی (دفتر اول و دوم ) و مقایسه آن با تمثیلات قرآن

چکیده: تمثیل یکی از شیوه های فن بیان است :داستان یا توصیفی از یک پدیده ی طبیعی که برای مجسم کردن مفاهیم عقلی و توجیه و استدلال عقاید تمثیل پرداز، برای اقناع ذهن مخاطب مورد استفاده قرار می گیرد.در قرآن کریم خداوند متعال برای نزدیک کردن مفاهیم انتزاعی که ذهن بشر قادر به درک صحیح از آن نیست ،تمثیلات گوناگون به کار می بردکه همه این تمثیلات واقعی و حقیقی هستند .همینطور مثنوی که تمثیل در آن ظرف بیان مولوی می شود تا عقاید و آموزه های عرفانی خود را با استدلال شاعرانه در ذهن مخاطب بگنجاند. از آنجایی که مولوی با قرآن انس وافری داشته این توغل و آشنایی با قرآن کریم باعث شده که آثار او نیز تحت تاثیر عمیقی از قرآن قرار بگیرد.به خصوص در حکایات تمثیلی مثنوی که تحت تاثیر سبک و سیاق قصص قرآنی است .اما در تمثیل دارای سبک شخصی است.بررسی نکات افتراق و اشتراک و ویژگیهای خاص هر یک از این تمثیلات هدف مورد نظر نگارنده است. کلیدواژه :تمثیل – قرآن- مثنوی-پارابل –فابل.